...Ας γιορτάσουμε παιδιά...και ας θυμηθούμε τι αναμνήσεις μας αφήνει το 2008.
Τα παρακάτω είναι με τυχαία σειρά, όπως μου έρχονται στο μυαλό...
1. Ο Μπαράκ Ομπάμα, Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ποιος θα περίμενε ότι θα εκλεγόταν "μαύρος" πρόεδρος, (ειδικά στις ΗΠΑ) και μάλιστα νέος σε ηλικία. Κατά την άποψή μου τώρα πλέον μπαίνουμε σε μια εποχή που μπορούμε να μιλάμε για μια ισότητα των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις εθνικότητας, χρώματος, φύλου. Θα μου πείτε κάτσε να δούμε πρώτα τι θα κάνει και αυτός σαν πρόεδρος και μετά τα ξαναλέμε. Συμφωνώ απόλυτα. Τι διαφορά δεν θα τη δούμε από τον Ομπάμα, αλλά από τους "κοινούς" ανθρώπους που στέλνουν το μήνυμα ότι είναι εδώ, έχουν δύναμη στα χέρια τους και μπορούν να αλλάξουν και κατεστημένα όταν το επιθυμούν και δεν φοβούνται τη διαφορετικότητα.
2. Η εξέγερση εναντίον των πάντων με αφορμή το θάνατο του Αλέξη.
Καταρχάς συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Κατά τη γνώμη μου όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μπορούν να λυθούν με μία μέση λύση.
Με εξόργισε το γεγονός ότι ένας "μπάτσος" (και το λέω μόνο για τον συγκεκριμένο και όχι για όλους του αστυνομικούς), επειδή έχει κάποια εξουσία, νομίζει ότι μπορεί να τρομοκρατεί τον κόσμο, να προβάλει να όπλο του και να το χρησιμοποιεί ώστε να "επιβάλει την τάξη". Δεν είναι δυνατόν να βγάλεις όπλο και να πυροβολείς δεξιά και αριστερά, (δεχόμαστε σαν γεγονός ότι δεν πυροβόλησε απ' ευθείας, αλλά όπως ισχυρίζεται στο δρόμο), με την "εκπαίδευση" που λαμβάνεις έχεις τις απαραίτητες γνώσεις να καταλάβεις ότι η σφαίρα όταν χτυπάει κάποιο εμπόδιο που δεν μπορεί να περάσει, εξοστρακίζεται. Πως λοιπόν πυροβολείς όταν μπροστά σου είναι ΠΑΙΔΙΑ;
Το γεγονός ότι καταστράφηκαν μαγαζιά, αυτοκίνητα και περιουσίες με εξόργισε επίσης. Κανείς δεν βάζει την ανθρώπινη ζωή στην ίδια ευθεία με τις περιουσίες των ανθρώπων, αλλά όταν ο άλλος πασχίζει μια ζωή να φτιάξει κάτι, ώστε η οικογένειά του, τα παιδιά του, να μπορούν να ζήσουν καλύτερα, δεν μπορείς να πας να το καταστρέψεις για να διαμαρτυρηθείς για κάτι. Η πιο συγκινητική κίνηση για μένα και αυτή που με άγγιξε περισσότερο ήταν οι συμμαθητές και φίλοι του Αλέξη που άναψαν κεριά και κάθισαν έξω από τη Βουλή.
Από την άλλη καταλαβαίνω ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι, που λένε και έχει κουραστεί ο κόσμος να λειτουργούν κάποιοι αυθαίρετα και με τσαμπουκά (πολιτικοί, αστυνομικοί, δικαστές, Κούγιας) και να μην τιμωρούνται Ίσως με όλο αυτό αλλάξει κάτι. Μακάρι...
3. Δωρεά οργάνων από τους γονείς του Doujon Sammit
Το γεγονός ότι κάποιοι νομίζουν ότι τα πάντα είναι δικό τους τσιφλίκι και μπορούν να χτυπάνε μέχρι θανάτου αθώους ανθρώπους, το κάνει ένα από τα πιο σημαντικά θέματα της χρονιάς που φεύγει. Αλλά αυτό που πραγματικά μένει από όλο αυτό είναι πόσο μεγαλόψυχος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν έχει καταλάβει τι πραγματικά αξίζει στη ζωή. Ίσως είναι η κουλτούρα διαφορετική, ίσως να έχει ζήσει κάποια πράγματα που τον έκαναν να είναι ικανός να σκέφτεται καθαρά μέσα από τον πόνο.
Ο Oliver Sammit μας δίδαξε το πιο σημαντικό πράγμα το 2008, ο θάνατος χαρίζει ζωές, παρά τον πόνο, τον θυμό, την απελπισία.
4. Ολυμπιακοί Αγώνες Πεκίνο 2008
Πρώτη. Πρώτη η Ελλαδάρα μας για ακόμα μία φορά. Μόνο που τώρα ήταν στο "ντόπιν". Συνωμοσία κατά του ελληνικού αθλητισμού ή απληστία των αθλητών - προπονητών για την πρωτιά - δόξα - χρήμα; Ποιος ξέρει; Τέτοια γεγονότα μόνο ντροπή κάνουν τους Έλληνες να νιώθουν και είμαστε ένας λαός περήφανος, οπότε ας μην είμαστε παντού πρώτοι, αλλά τίμιοι.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)